‘Waterdrager’
22 zondag mei 2016
Posted boeken lezen, foto's, limericks, reizen, schrijven, waterdrager, woorden, zee, zwans
in22 zondag mei 2016
Posted boeken lezen, foto's, limericks, reizen, schrijven, waterdrager, woorden, zee, zwans
in11 vrijdag sep 2015
Posted schrijven, waterdrager, woorden, zee
in14 zondag jun 2015
Posted borstkanker, schrijven, waterdrager, zee, zwans
inLe ciel flamand entre les tours de Bruges et Gand…
Of mijn avonturen met facebook.
Mijn waterdrager verloor zijn zee, zijn warme zee.
Maar Marieke heeft er wat op gevonden.
Het profiel van Adem Woorden werd nu een pagina van Adem Woorden
en Marieke beheert die pagina met haar profiel.
Of hoe iets simpels plots iets ingewikkelds kan worden.
Ay Marieke Marieke
le ciel flamand pleure avec moi, de Bruges à Gand.
Zonder liefde warme liefde
weent de zee, déjà fini
Enfin, om kort te zijn: facebook is nu veel ingewikkelder dan vroeger.
Mijn vader zei altijd: “Waarom het gemakkelijk maken als het moeilijk ook kan.”
Marieke moet dus inloggen op facebook en dan naar de pagina van Adem Woorden gaan om er iets op te plaatsen.
Ik mag kiezen of ik dit als Marieke of als Adem Woorden doe.
Alle berichten van de voorbije vijf jaar zijn verdwenen.
De foto’s zijn behouden, dat is ook alles.
Maar wat voorbij is, is voorbij en ik kijk uit naar wat komt.
Toch rare kwibussen bij facebook!
Ik ben wie ik ben, niet meer of minder.
Ik ben een kip die haar ei ergens kwijt moet.
Mijn waterdrager moet het water naar de zee kunnen dragen.
13 vrijdag mrt 2015
Posted boeken lezen, reizen, schrijven, zee
in14 zondag dec 2014
Posted borstkanker, reizen, verhuizen, zee
inVerlof = niet gaan werken op een werkdag.
Vakantie = op reis gaan.
Voor mij toch.
Taalkundigen zullen wel een andere uitleg geven over het verschil tussen verlof en vakantie maar ik zie het zo: ik heb een aantal verlofdagen per jaar en die moet ik verdelen over verlof en vakantie.
Vakantie is weg zijn, weg van je dagelijkse doen, weg in je hoofd, weg van alle stress.
Vakantie is leuk.
Verlof is niet altijd leuk.
Verlof is niet gaan werken omdat je naar de tandarts moet, omdat je huis dringend gekuist moet worden, omdat je wilt rusten, omdat je gaat verhuizen, omdat al die paperassen dringend in orde gebracht moeten worden. Eigenlijk dient verlof vooral om heel nuttige of noodzakelijke dingen te doen.
Ik had nog bijna geen verlofdagen opgenomen toen ik eind mei de diagnose borstkanker kreeg. Niet voor verlof en ook niet voor vakantie. Vanaf eind mei had ik dus ziekteverlof. Ziekteverlof is ook niet leuk ook al valt het in de zomermaanden. Tijdens mijn ziekteverlof had ik het heel druk: allerlei onderzoeken, scanners, operatie, bestralingen, inpakken, kinesist, verhuizen, uitpakken, installeren en vooral bekomen. Dus ziekteverlof is geen verlof en zeker geen vakantie.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: het is nu half december, ik heb nog bijna alle verlofdagen open staan van dit jaar en ik heb ook geen vakantie gehad.
Dat laatste piekt, dat piekt soms zelfs heel erg. Maar alles voor de goede zaak: genezen, herstellen en bekomen.
Nu voel ik me wat beter en zou ik verlof kunnen nemen om op vakantie te gaan maar is het overal te koud. Dus ik spaar die verlofdagen nog wat op tot er ergens niet te ver van hier opnieuw een warm zonnetje schijnt. Misschien ga ik in februari of maart eens naar een Spaans eiland. Dat zou ik eigenlijk heel graag doen want ik ben gek van reizen, van de zee, van eilanden en van Spanje.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: ik heb een fantastische werkgever want ik mag al mijn niet opgenomen verlofdagen overzetten naar volgend jaar. Dus zal ik, denk ik, vanaf januari opnieuw voltijds beginnen werken en het eerste half jaar elke week een dag verlof nemen omdat ik nog heel erg moe ben. Dat mag!
En! Ik zal ook verlof nemen om op vakantie te gaan.
Zo, dit was een behoorlijk chaotische uitleg – bestralingen doen wat met een mens – enkel en alleen om te zeggen dat ik nog veel verlofdagen heb maar geen vakantie gehad heb en dat dat serieus piekt en dat ik daar wat aan ga doen.
23 zondag nov 2014
23 donderdag okt 2014
De vijfde schrijfopdracht vond ik best wel moeilijk:
Beschrijf een genante situatie waarbij er iets uit jouw handtas valt.
Ja, wat kan er allemaal uit een handtas vallen? En waar? En vooral wanneer is het genant?
En wordt genant met of zonder accent geschreven?
Zowel genant als gênant is volgens het witte boekje correct. Dan kies ik voor genant zonder accent. Het klinkt zo al Frans genoeg.
En is genant wel een mooi klinkend woord? Bestaat er geen mooier Vlaams woord, desnoods een Nederlands woord, om een ongemakkelijke situatie te beschrijven?
Beschamend?
Ongemakkelijk?
Bezwarend?
Pijnlijk?
Rode kaken krijgend?
Nu ja, zoals ik al zei, ik vond deze opdracht niet gemakkelijk. Ik heb niet zo veel last van gêne, al zeker niet wat mijn handtas betreft.
Dit is het resultaat. Hopelijk niet al te genant :).
Madeira
Ik zag het helemaal zitten en telde de dagen af.
Na een lange winter en een koele lente zouden we dan toch richting zon vertrekken: naar Madeira, het land van de liefde, van de bloemen, van de wijn en van de hagedissen. Madeira, het wandeleiland met eeuwenoude tradities en vooral met zon.
Als ik op reis ga, neem ik al vele jaren een grijsblauw Kipling rugzakje mee. Ik draag het nooit op mijn rug, het hangt gewoon aan mijn schouder. Mijn dochter kreeg het ooit voor haar plechtige communie maar na twee jaar vond ze zichzelf te oud voor Kipling en nam ik het rugzakje met veel plezier over. Het rugzakje was dus 15 jaar lang, want mijn dochter is nu 27, mijn trouwe metgezel. Het ging mee op reis, op uitstap en op wandeltocht. Het zag vele bergen, bossen, zeeën, ruïnes, stranden en zelfs de woestijn. Het reisde mee per fiets, vliegtuig, boot, kameel, trein, bus en auto. Het moet echt van ongelofelijk goede kwaliteit zijn want het is bijna niet versleten maar het is en blijft uiteindelijk wel een vormeloos lelijk Kipling rugzakje. Dus werd het hoog tijd om eens iets nieuws te kopen, iets fris, moderns en vooral zeer praktisch.
Ik had ook dringend enkele nieuwe shorts en T-shirts nodig want blijkbaar waren die van vorige zomer wat gekrompen dus trok ik naar de stad. Het was net solden en ik stapte de C&A binnen waar het wemelde van de mensen. Ik zag zelden zo’n mensenzee: iedereen verdrong zich voor de grote bakken met slordig gestapelde shorts, shirts, sjaaltjes. Ik ben niet zo gek van drummende mensen die tegen je aanstoten en je steeds willen voorsteken dus ik zocht in alle haast wat bloesjes en shorts bijeen, enkele bleken later net iets te ruim te zijn.
Toen ik me naar de paskamers wurmde, zag ik daar, heel uitdagend, een reuze grote helblauwe handtas hangen. Ik had nog nooit zo’n grote handtas gezien. Ik vond ze prachtig en nam ze in mijn handen. Vijftien euro. Vijftien euro? Ik was verkocht. De helblauwe handtas bleek zeer praktische lange riemen te hebben en paste perfect op mijn schouder. De tas kon zeker dienen als nieuwe, moderne handtas en tegelijk ook als perfecte handbagage en als strandtas. Weg met mijn oude vertrouwde Kipling, hier kwam de moderne tas.
De helblauwe tas was alleszins groot genoeg om er mijn geldbeugel, gsm, pakje sigaretten, zonnecrème, zonnebril, flesje drank, leesboek, zakdoekjes, koekjes, pet, sleutels, sjaaltje, deo, tampons, reisgids, lippenbalsem, druivensuiker, zakdoekjes, stylo’s, puzzelboekje, fototoestel en reisdocumenten in op te bergen.
Fier als een gieter vertrok ik enkele dagen later naar Zaventem met de moderne frisse blauwe tas over mijn schouder. Heerlijk was dat. Ik had alles bij en het hing over mijn schouder, hoe praktisch is dat! In het vliegtuig werd de tas open en dicht gedaan. Alles wat ik nodig had kwam er uit en ging weer in.
Madeira was prachtig. De zon scheen uitnodigend. De eerste dag, na een frisse duik in de oceaan, vertrokken we voor een lange wandeltocht naar Funchal. We smeerden ons goed in met de zonnecrème uit de tas. We trokken foto’s met het fototoestel uit de tas. We dronken onderweg wat water uit het flesje uit de tas. Ik zette mijn pet op en af en stopte ze weer in de tas. Later, op een terrasje terwijl ik de reisgids uit mijn tas wou nemen om wat over de tobogans van Funchal te lezen, merkte ik dat de kleur van de tas blijkbaar wat af ging. De hoeken van de tas en ook de riemen waren grotendeels wit geworden. Tiens, tiens, hoe kon dat nu. Had ik die tas ergens tegen gestoten? De volgende dag aan het zwembad zei een vriend: “Die tas van jou wordt wit. Zou dat door de zon komen?” We lachten hartelijk, wij werden bruin en mijn tas werd wit.
Na twee dagen was mijn trots, mijn mooie helblauwe tas, bijna helemaal blauwwit gevlekt. Het was een echt afgrijselijk ding geworden maar ze bleef wel heel praktisch. Ik besloot het me niet aan te trekken. Het was een goede grote tas, er kon veel in en ik droeg ze gemakkelijk.
De voorlaatste dag vertrokken we met de bus naar een hoog gelegen dorpje om nadien te voet naar beneden te wandelen langs de prachtige wandelwegen. Toen we bijna aan onze halte waren, stond ik recht, klaar om af te stappen. En ineens schoot de naad los van de blauwwit gevlekte tas en de hele inhoud viel op de grond. Op dat moment stopte de bus en rolde alles naar voren.
Toeme toch. Een broltas, brol was het ja, een reuze grote blauwwit gevlekte lelijke broltas.
Een aantal medereizigers hielpen om van alles op te rapen. Toen ik de belangrijkste dingen, mijn geldbeugel, mijn sleutels, mijn zonnebril, mijn fototoestel en mijn leesboek terug gevonden had, vond ik het welletjes. Ik had geen zin om onder het oog van alle passagiers de hele bus af te zoeken naar zonnecrème, stylo’s, waterflesje en puzzelboekjes. En al zeker niet naar tampons.
Trouwens de chauffeur werd ongeduldig. Als we wilden afstappen, moesten we ook afstappen, vond hij.
We stapten af en toen de bus vertrok, smeet een zeer behulpzame passagier nog vlug het doosje tampons naar buiten door zijn venstertje. “Por favor, senhora, in case you need it!”
Sindsdien is het oude Kipling rugzakje opnieuw mijn trouwe reisgezel. Het heeft van die kleine zakjes met ritsen en ik hou vooral van het knoopje in de touwtjes bovenaan. Mijn hebben en houden is veilig opgeborgen en hangt stevig op mijn schouder.
Laat mij maar op reis vertrekken, je herkent me vast wel, er hangt steevast een oud, vormeloos grijsblauw Kipling rugzakje aan mijn rechterschouder.
02 donderdag okt 2014
Posted borstkanker, limericks, waterdrager, zee
in06 zaterdag sep 2014
Posted borstkanker, waterdrager, zee
in02 dinsdag sep 2014
Posted borstkanker, schrijven, zee, ziekenhuis
inIk schrijf graag dus ga ik opnieuw naar de ‘schrijfles’ zoals ik het noem want ‘Literaire creatie’ vind ik nogal hoogdravend.
Die lessen zijn trouwens een aanrader voor al wie graag schrijft.
(Inschrijven kan nog steeds op http://tinemortier.be/2014/reklaam)
De eerste schrijfopdracht was:
schrijf over de vakantie met exact 101 woorden en met een zintuiglijk gevoel.
En dit is mijn huiswerk:
Eindelijk!
Hier lig ik dan, hier heb ik dus maanden naar verlangd:
de zon, de zee, de rust…
Ik voel hoe de zon op mijn hele lichaam schijnt,
hoe mijn vel tintelt van plezier
en hoe mijn oude knoken opwarmen.
In een ligzetel met een boek geniet ik volop
van de oneindigheid van de zee
en van de rust die als een deugddoend deken over me heen valt.
Dit moment, dit gevoel wil ik zo graag vasthouden,
want later wil ik het me kunnen herinneren met een gelukzalige glimlach.
O ja, in België goot het water vandaag, de hele dag lang.
= exact 101 woorden, oef, niet simpel maar gelukt 🙂
En nee, ik lag deze zomer niet aan zee met een boek, ik lag elke dag op een ijzeren bed onder een bestralingsmachine in het ziekenhuis.
Het is een herinnering en een foto van vorig jaar.
Maar dat mag vast wel van Tine 🙂