In de supermarkt, in de fitness (jaja 🙂 ), bij de bakker, aan de telefoon, via facebook, via sms, via mail… telkens dezelfde vraag: “Hoe gaat het?”
Toen ik 3 jaar geleden 2x aan mijn rug geopereerd werd, hoorde ik die vraag zo nu en dan eens. Nu is het anders, nu vraagt iedereen het. Familie, vrienden, kennissen, buren en ook mensen die ik eigenlijk niet echt zo goed ken.
Er is blijkbaar een verschil tussen een zware rugoperatie en het vreselijke woord ‘borstkanker’. Iedereen is bezorgd, leeft mee en is er mee bezig. Het geeft me soms een raar gevoel, een goed gevoel ook maar toch ook wel raar.
En er zijn blijkbaar twee soorten mensen:
Mensen die ook wel iemand kennen die borstkanker gehad heeft en die het blijkbaar nodig vinden omdat allemaal tegen mij te vertellen: mijn oom heeft longkanker en het ziet er niet goed uit; mijn moeder is gestorven aan borstkanker, mijn buurvrouw heeft na de chemo nog lange tijd gesukkeld, bij de tante van mijn vrouw hebben ze een borst moeten amputeren, je zal een dikke arm krijgen, mijn ex is hervallen na 3 jaar … enz, enz.
Sorry, ik heb echt geen behoefte aan al die verhalen.
Ik had borstkanker. De tumor is er uit. De chirurg is zeer tevreden, de oncoloog ook. Nu preventief nog bestralingen en 5 jaar een pilletje.
‘Ja’, dat zeiden ze tegen mijn buurvrouw ook maar dat liep slecht af.”
Waarom kunnen mensen, hoe goed bedoeld ook, niet gewoon naar mijn verhaal luisteren zonder zelf een eigen ervaring te moeten vertellen, zonder negatief te reageren. Ik zou liever hebben dat ze hun verhaal tegen een ander vertellen en mij goede moed geven door leuke dingen te vertellen.
En dan zijn er mensen, de kinderen, de vriendinnen, de collega’s die me echt steunen en luisteren en blij zijn voor mij dat het maar dat is. Dat de paniek van de eerste dagen weg is. Die me komen bezoeken, die me komen halen voor een terrasje, die het fijn vinden dat de tumor zo vroeg ontdekt is, die zeggen dat na deze zomer alles achter de rug zal zijn.
De dokters en ik gaan voor volledige genezing, zo is dat en niet anders.
Ben ik naïef? Nee, maar wel realistisch en… ik geloof de dokters.
Het onding is er uit. De wonde is mooi genezen. De okselklier was perfect in orde. De botscan, leverscan en longscan ook. Er zijn geen uitzaaiingen en ik krijg preventieve stralingen en pilletjes. Meer moet dat niet zijn toch?